Je winkelwagen is momenteel leeg!
Karate, Judo, Jiu Jitsu of Aikido: welke vechtkunst moet je kiezen?
Denk je erover om dit najaar een vechtsport te gaan beoefenen, maar weet je niet welke je moet kiezen? Om je te helpen bij het maken van je keuze, kijken we hier naar de verschillen tussen Karate, Judo, Aikido en Jiu Jitsu, 4 van de bekendste Japanse vechtsporten.
Table des matières
1. Karate
Karate, dat waarschijnlijk is ontstaan in Okinawa, betekent “lege hand”(kara-te). Vanuit technisch oogpunt is het inderdaad een discipline die met ‘blote handen’ wordt beoefend, maar ‘de lege hand’ roept vanuit filosofisch oogpunt ook het begrip ‘leegte’ in het boeddhisme op. Dus oefening kan ook leiden tot een vorm van ‘loslaten’.
Karate beoefenaars, bekend als karateka’s zoals in alle Japanse krijgskunsten, passen de code van bushido (“de weg van de krijgerstechnieken”). Sindsdien zijn Karate, Judo, Jiu Jitsu en Aikido onderworpen aan waarden die verder gaan dan sport om er echte levenskunsten van te maken: eer, moed, respect, nederigheid… In werkelijkheid hebben de krijgskunsten betrekking op de hele persoon: lichaam, geest en soms zelfs spiritualiteit.
Er zijn verschillende stijlen karate, afhankelijk van de meester en de school, waaronder Shotokan, Wado, Shito en Goju.
Wat de stijl ook is, Karate wordt gekenmerkt door slagtechnieken (vuisten, ellebogen, voeten, open handen, enz.) en blokkeren.
Er worden competities georganiseerd en het is de bedoeling dat karate een Olympische sport wordt tijdens de volgende Olympische Spelen in Tokio (XXXII Olympiade in 2021). Wedstrijden kata illustreren de opeenvolging van gecodificeerde technieken, uitgevoerd in een vacuüm, die beoefenaars in staat stellen hun bewegingen te perfectioneren. De Kumite Bij kumite, of sparring, nemen twee tegenstanders het tegen elkaar op met elk een rode of blauwe band om hen te onderscheiden.
De uitrusting van de karateka bestaat uit een karategi (ten onrechte kimono genoemd), meestal wit, en soms beschermende kleding : handschoenen, helm, gebitsbeschermer, scheenbeschermer, schelp, etc. De riem is een symbool van vooruitgang geworden in alle vechtsporten. In Karate is de volgorde: wit, geel, oranje, groen, blauw, (paars)bruin en zwart. Maar deze gradatie kan van school tot school verschillen.
2. Judo
Judo is de “weg van souplesse”. Het werd in 1882 gecreëerd door Jigorō Kanō en is niet alleen een moderne vechtsport, maar is ook een Olympische sport geworden.
Het combineert werptechnieken(nage waza) die erop gericht zijn om de tegenstander uit balans te brengen en op de grond te slaan, met immobilisatie- en controletechnieken, waarbij gebruik wordt gemaakt van verschillende sleutels en wurggrepen(katame waza). In tegenstelling tot karate gaat deze oefening gepaard met veel grondwerk.
Net als het riet dat buigt maar niet breekt, geeft judo de voorkeur aan flexibiliteit boven kracht, vandaar de naam. De oprichter liet zich inspireren door het Jiu Jitsu-onderricht dat hij zelf in verschillende traditionele scholen had gevolgd, maar schrapte de gevaarlijkste technieken met een oorlogszuchtige roeping en behield alleen de fysieke en mentale deugden.
De judoka’s Judobeoefenaars dragen een witte judogi tijdens de training en een witte of blauwe judogi tijdens de wedstrijd. Aarzel niet en volg ons advies over hoe je een judogi kiest!
Net als in andere vechtsporten worden gekleurde banden gebruikt om de rangen te onderscheiden, in de volgende volgorde: voor de eerste kyū, witte, gele, oranje, groene, blauwe en bruine banden. Daarna komen de zogenaamde hogere riemen, die overeenkomen met de Denen: zwart voor de 1ste tot 5de Denen, rood en wit voor de 6de tot 8ste Denen, en rood voor de 9de en 10de Denen.
3. Jiu Jitsu
Het geval van Jiu Jitsu (ook bekend als Ju Jitsu of Jūjutsu), de “kunst van flexibiliteit”, is complexer. In werkelijkheid was het oorspronkelijk geen uniforme, gecodificeerde discipline, maar een reeks gevechtstechnieken die de samoerai ontwikkelden om zichzelf te verdedigen in gevechten en duels.
Deze krijgertechnieken werden daarom tijdens het Edo-tijdperk onderwezen in verschillende traditionele scholen, die “koryū” werden genoemd. Er waren evenveel Jiu Jitsu als scholen.
Pasaan het begin van de 20e eeuw ontstond, in een poging om deze technieken te behouden, geleidelijk een onderwijssysteem dat de praktijken van verschillende scholen samenbracht. En zo werd Jiu Jitsu geboren als een moderne discipline, met minder een oorlogszuchtige roeping en meer een educatieve.
Een aantal andere vechtsporten volgden, waaronder Judo en Aikido, maar ook Braziliaans Jiu Jitsu. In die zin kan Jiu Jitsu worden beschouwd als de vader van verschillende hedendaagse disciplines.
Er zijn drie soorten technieken, een synthese van die in Judo en Karate: slagtechnieken (atemi-waza), werptechnieken (nage-waza) en grondtechnieken(ne-waza).
Nogmaals, zoals de naam al doet vermoeden, brengt Jiu Jitsu het idee over dat flexibiliteit belangrijker is dan kracht. De beoefenaar vermijdt daarom kracht met kracht te bestrijden: door zijn bewegingen en verschillende controletechnieken probeert hij in plaats daarvan de aanval te kanaliseren en tegen zijn tegenstander te keren.
Wat kleding betreft, raden we je aan een gi te dragen met een stevige kraag en naden, omdat veel van de technieken op de grond worden beoefend. Een goed gemaakte judogi is voldoende. Over het algemeen is het trainingspak wit ; in de competitie zijn alleen wit, zwart en blauw toegestaan.
De progressie van de gordels is als volgt: wit, geel, oranje, groen, blauw en bruin, zwart vanaf 1e Dan, rood en wit vanaf 6e Dan, en rood voor 9e en 10e Dan.
4. Aikido
Aikido, de “weg van harmonie” of “overeenstemming van energieën”, werd gesticht door Morihei Ueshiba ōsensei, tussen 1925 en 1969. Net als Judo is het deels geïnspireerd door de ervaring van de koryū (traditionele vechtsportscholen) en Jiu Jitsu-technieken.
Morihei Ueshiba voegt echter een echt spirituele dimensie toe, geïnspireerd door zowel Shinto als Boeddhisme. Hij ziet Aikido als een ‘Kunst van Vrede’ waarin het doel van de technieken niet is om van de tegenstander te winnen – er is inderdaad geen competitie in Aikido – maar om gevechten zinloos te maken.
Aikidopartners wisselen daarom de rollen van aanvaller(uke) en verdediger(tori) af om technieken met blote handen of wapens (houten zwaard“bokken“, stok“jō” en houten mes“tantō“) te oefenen.
Het is een krijgskunst die zich alleen richt op verdediging en is gebaseerd op innerlijke harmonisatie (lichaam-geest) en harmonie met de energie van de partner. Dankzij spiraalbewegingen, het absorberen van de energie van de ander en de onbalans van de partner, vernietigt tori de aanval: uke bevrijdt zichzelf van de techniek door te vallen (ukemi), soms spectaculair, maar altijd soepel en gecontroleerd.
De basisoutfit is de keikogi of witteaikidogi . Het is hetzelfde als bij Judo, maar er zijn ook speciale jassen met kortere mouwen om polsgreeptechnieken te vergemakkelijken.
Wapens ( bokken jō, tantō ), evenals de hakama (vaak zwart of blauw), een soort gedeelde rok die de meester de leerling zal toestaan te dragen vanaf een bepaald niveau van vooruitgang. Dus, afhankelijk van de dojo, kan het toegestaan zijn om de hakama vanaf het begin te dragen, of vanaf de derde, tweede of eerste kyū.
Over het algemeen gebruiken scholen verschillende kleuren banden om het niveau van de leerling aan te geven: wit, geel, oranje, groen, blauw, bruin, van de zesde tot de eerste kyū, dan de zwarte band vanaf de 1e Dan.
Met deze informatie hopen we dat je de discipline kiest die het beste bij je past. Duw in ieder geval de deur van de dojo’s open, durf op de tatami’s te stappen en probeer het uit: er gaat niets boven dit alles om je te helpen je plek in de wereld te vinden. jouw jouw pad!
